Ιούνιος 2010, Σάββατο 19

Σήμερα είδα έναν άλλο Μάνθο... Με ένα βλέμμα φωτεινό και χαρούμενο, με μια φάτσα που γελούσε ολόκληρη... Με υποδέχτηκε με κουταβίσια χαρά - σε τίποτα δεν θυμίζει το στωικό σκυλί που έμοιαζε να αναρωτιέται τι θα του συμβεί... Έμεινα μαζί του κοντά μια ώρα και δεν ξεκόλλησε στιγμή από δίπλα μου - διεκδικούσε χάδια, ήθελε να φάει το ρολόι μου, μάσησε τα μαλλιά μου - όλα αυτά που κάνει ένα κουτάβι...

Ο Μάνθος ξανάγινε το κουτάβι που έπρεπε να είναι :-)))

Στάθηκε στα 4 ποδαράκια του για λίγο, έκανε 4-5 βήματα στη σειρά, γαύγισε όταν πέρασε κάποιος έξω από το χώρο του και σαν κύριος ξανασηκώθηκε να με χαιρετήσει όταν έφευγα. Η Κριστίν μου είπε ότι στέκεται όλο και πιο συχνά και ότι κάνει συνέχεια βηματάκια-είναι πολύ ευχαριστημένη με την πρόοδό του.

Θέλει ακόμα δουλίτσα ο Μανθούλης μας, τόση ακινησία ατρόφησε τους μυς του και μέχρι να δυναμώσουν για να τον στηρίζουν θα χρειαστεί υπομονή και μπόλικη προσπάθεια. Είμαστε σε καλό δρόμο όμως και πολύ-πολύ αισιόδοξοι.


Εκείνος κάνει την περισσότερη δουλειά και τη μεγαλύτερη προσπάθεια. Εμείς, από τη μεριά μας, μένει να τον στηρίξουμε στον αγώνα του, εξασφαλίζοντάς του την υδροθεραπεία του και τη σωστή μετεγχειρητική φροντίδα!

Λούση Κυριακού
lkyr@ans.gr